คนเรามันเริ่มจากความหลง ดังนั้นมันจึงต้องเรียนรู้ เริ่มแรก มันต้องเรียนรู้ให้เข้าใจให้ได้เสียก่อน ต่อไปก็ต้องเรียนรู้จากของจริง ให้รู้จริงเห็นจริง รู้เท่าทันปัจจุบันธรรมที่ปรากฏ เมื่อรู้เท่าทันได้ ก็เรียนรู้ที่จะจัดการกับมันให้เป็น สิ่งใดควรละ ก็ละให้ได้[…]
หากเธอใช้มายาค้นหามายา เธอย่อมพบแต่มายา หากเธอใช้มายาขจัดมายา การขจัดนั้นย่อมเป็นเพียงมายา หากเธอไม่ใช้มายาค้นหามายา เธอย่อมไม่มีทางพบมายา หากเธอไม่ใช้มายาขจัดมายา เธอย่อมตกใต้อำนาจของมายา แม้เธอพบมายา การพบนั้นย่อมเป็นเพียงมายา แม้เธอขจัดมายา[…]
พบสิ่งดีในตน ทำไมต้องหลงภูมิใจ พบสิ่งไม่ดีในตน ทำไมต้องหลงไม่พอใจ พบบวกทำไมต้องเข้าไปหา พบลบทำไมต้องผลักไส ทั้งหมด มันไม่ได้มีอะไร นอกจาก การที่เราได้เรียนรู้ เมื่อรู้แล้ว[…]
การภาวนามันเริ่มที่ การมองตน สำรวจตน เข้าใจตน แก้ไขปรับปรุงตน ด้วยตัวเธอเอง แล้วเธอถึงจะสามารถพ้นจากความยึดติดในความเป็นตัวตนได้ นี่ล่ะ! คือปากทางแห่งความพ้นทุกข์
ศีลวินัย กฏระเบียบ ข้อตกลง สิ่งดีๆทั้งหลายที่สังคมได้กำหนดกันไว้นั้น เป็นสิ่งที่ดีงาม ทำให้สังคมอยู่อย่างเป็นสุข เกิดประโยชน์สูงสุด แต่เราก็ต้องมีหลักในการใช้มันดังนี้ ใช้ดูตัวเรา บังคับตัวเรา ควบคุมตัวเรา[…]
ใจเย็นๆ… ใจเย็นๆ กับทุกปรากฏการณ์ ใจเย็นๆ กับคุณค่าความหมายที่ปรากฏ ใจเย็นๆ กับอารมณ์ของตัวเอง ใจเย็นๆ กับความรู้สึก ใจเย็นๆ กับการรับรู้ที่กำลังเกิด[…]
ระวังให้ดีนะ! ไอ้ความติดดีของคนเรานี่ มันแยบยลดีนัก มันชอบอ้างกับเราว่าทำเพื่อผู้อื่น ทำด้วยความปรารถนาดี แต่มันกลับแฝงไว้ด้วยความอยากโก้ อยากดี อยากให้คนอื่นเห็นว่าเราเก่งเราดี ภายใน ไปๆ มาๆ[…]
จะหลงอะไรกับสิ่งของทั้งหลายที่เธอได้มา เธอไม่เคยใช้มันได้อย่างคุ้มค่า แถมยังต้องแบกภาระในการดูแลรักษามัน แล้ววันหนึ่ง เธอก็ต้องสูญเสียมันไปแน่นอน จะหลงอะไรกับคำชม ยามเธอทำในสิ่งที่ถูกใจเขา เขาก็ชมเธอ เพื่อเอาใจเธอไปอย่างนั้นล่ะ แต่หากเธอลองทำในสิ่งที่ไม่ถูกใจเขาดูสิ เขากลับจะด่าเธอเหมือนหมูเหมือนหมา[…]
ผึ้งสามารถดอมดมและดูดน้ำหวานจากดอกไม้ ในขณะเดียวกันก็ช่วยผสมเกสรและขยายพันธ์ให้ต้นไม้นั้นต่อไป ฉันใด ผู้รู้ทั้งหลายก็เป็นอยู่ในโลกนี้ฉันนั้น แต่ทำไมผู้เขลาจึงกลับทำในสิ่งตรงกันข้าม เมื่อเราสามารถรับรู้เข้าใจทุกสิ่งได้ตามเป็นจริง ทั้งสมมุติและปรมัตถ์ สอดคล้องกับมันได้อย่างธรรมชาติ เมื่อนั้นเราจะเป็นดังเช่นผึ้ง ขอให้เจริญในธรรมและทำประโยชน์ให้โลกเถิด
พวกเธอเห็นสิ่งนั้นมั้ย มันไม่ใช่เป็นเพียงมายาของจิตของเธอเองหรอกเหรอ ใยเธอถึงจริงจังกับมันราวกับมันเป็นสิ่งจริงแท้ แต่ก็ไม่สามารถใช้มันให้เกิดประโยชน์ได้อย่างเต็มที่ และกลับทุกข์ไปกับมันอย่างไม่รู้จักจบสิ้น จงตื่นขึ้นกันสักที พวกเธอหลับใหลกันมานานแล้วนะ ละทิ้งความยึดติดและความเกลียดชังทั้งปวง เปิดตาขึ้นดูให้ดีสิ สิ่งนั้นมันมาจากใครกัน