จงจำไว้ให้มั่นว่า
การปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ได้เป็นไปเพื่อความได้ ดี มี เป็น หรือเพื่อความพิเศษอันใดทั้งสิ้น

นิพพาน ไม่ใช่สภาวะอะไรอันพิเศษที่ใครจะเข้าไปมีไปเป็น
แต่นิพพานเป็นธรรมชาติดั้งเดิมที่มีอยู่แล้วตลอดเวลา

แต่ด้วยเพราะความมัวหมองบดบังจิตใจ จิตจึงไม่สามารถแจ้งต่อธรรมชาติอันธรรมดาอยู่แล้วเช่นนั้นได้

นักปฏิบัติที่ปฏิบัติด้วยความหลง ก็จะหลงสร้างตัวตน หมายมั่นในสภาวะต่างๆที่เกิดจากการปฏิบัติซึ่งเป็นเพียงปรากฏการณ์แห่งเหตุปัจจัยธรรมดา ปรุงแต่งด้วยความหลงของตน จนกลายเป็นตนมี ตนเป็น ตนเข้าถึง ตนพิเศษอย่างนั้นอย่างนี้
ซึ่งก็ล้วนเป็นวังวนที่พาให้ปุถุชนคนหลงเช่นนั้น วนอยู่ในสังสารวัฏ อย่างไม่รู้จักจบสิ้น

ความติดดี ติดพิเศษ ติดแม้กระทั่งความสงบ เป็นเครื่องพาจิตของนักปฏิบัติเราให้หลงวนเวียนอยู่ในภพภูมิสูง ของเทวดา อินทร์ พรหม อย่างอยากที่จะหาทางออกได้

เมื่อเรียนรู้สิ่งดีๆ ก็ขยันหมั่นเพียร พากเพียร สร้างสิ่งนั้นจนสำเร็จ แต่กิเลสความหลงก็หลอกให้เราเข้าไปหลงยึดมั่นถือมั่นสิ่งดีๆเหล่านั้น โดยความเป็นตัวตน ของตน กลายเป็นตนดี ตนเก่ง ตนพิเศษ ติดวนอยู่ในความเป็นตัวตนเช่นนั้น

ซึ่งสาเหตุหลักก็คือความหลง ความไม่แจ้งชัดว่า ปรากฏการณ์ทั้งหลายล้วนว่างเปล่าจากความเป็นตัวตนใดๆทั้งสิ้น

ปัญญาความรู้แจ้งใดๆก็ตาม จะเป็นความรู้แจ้งจริงได้ ก็ต้องใช้จัดการกับกิเลสได้ยามเมื่อมันปรากฏได้
ต่อให้เรารู้ดี รู้มาก รู้ลึกซึ้งเท่าไร จดจำมาได้มากแค่ไหน แต่ไม่สามารถจัดการกับปัจจุบันกิเลสที่กำลังเกิดขึ้นได้ มันก็ยังไม่ใช่ปัญญา

ดังนั้น ในการปฏิบัติ จึงไม่ใช่การพากเพียรสร้างสิ่งดีๆเพื่อให้ตนดี ตนพิเศษ
แต่เป็นการสร้างสิ่งดีๆให้เกิดขึ้น เพื่อเป็นพลัง ในการกำจัดกิเลสเครื่องมัวหมองทั้งหลายให้หมดสิ้นไป

ดังนั้น ไม่ว่าเราจะพัฒนาตนมาได้ระดับไหน มีสติ สมาธิ ปัญญามากแค่ไหน
ก็ต้องเอามาใช้จัดการกับกิเลสของเรา ที่มันปรากฏ ซึ่งผลของมันก็คือ

เราจะรู้เท่าทันปัจจุบันกิเลสได้ไวขึ้น
ความหวั่นไหวไปตามอำนาจกิเลสของเราจะลดลง
เราจะคงอยู่ในความอิสระจากกิเลสได้นานขึ้น
ความยึดมั่นถือมั่นโดยความเป็นตัวตนจะค่อยๆลดลง และหมดไปในที่สุด

อย่าได้ไปหลงฟุ้งฟูปรุงแต่งปรากฏการณ์แห่งเหตุปัจจัยตามธรรมชาติธรรมดาๆ ให้เป็นความพิเศษอะไรเลย
มันไม่ใช่ทางแห่งความรู้แจ้ง แต่มันเป็นการลวงหลอกของกิเลสเราเองทั้งสิ้น

นักปฏิบัติสมัยนี้มักจะเป็นเช่นนี้กันมาก มากและลามปามไปไกล จนถึงกับปรุงนิพพานในแบบของตนขึ้นมามากมาย
แล้วก็ติดคาอยู่อย่างนั้น โดยยังไม่ไปถึงไหนเลย ซึ่งเป็นเรื่องน่าเศร้าจริงๆ