ความหลงอันหนา

เลิกหลงกันสักที ที่ว่า
“ฉันเอาแค่อริยะบุคคลก็พอแล้ว ไม่ได้ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าหรอก โพธิสัตว์จึงไม่ใช่คติของฉัน”

นี่ล้วนเกิดจากอัตตาทิฐิทั้งสิ้น อาจฟังดูดีเจียมตัว แต่ล้วนเกิดจากความหลงอันหนาอยู่

หรือที่ได้ยินกันบ่อยว่า
“ฉันได้โสดาบัน, ฉันแจ้งต่อจิตเดิมแท้, ฉันเข้าถึงนิพพานแล้ว ท่าน..รับรองฉันแล้ว”

นี่ก็ยิ่งหนัก อัตตามันยิ่งหนาแน่น

ความหลงต่างๆ แบบนี้จะมัดเราไว้กับปากประตูนรกเลยทีเดียว

จริงๆแล้ว มันไม่ได้มีตัวตน บุคคลใดๆ ไม่ได้มีใครที่จะเป็นหรือไปเป็นอะไร

มันมีแต่จิตเมื่อยังหลงอยู่ก็จะผูกติดอยู่กับสิ่งที่รับรู้นั้น แล้วก็นำไปสู่ความทุกข์ในที่สุด

เมื่อจิตไม่มีความหลงครอบงำ ก็จะเป็นอิสระไปตามลำดับขั้น จนถึงที่สุด

อริยบุคคล ปัจเจกพุทธะ โพธิสัตว์ภูมิต่างๆ ก็เป็นเพียงการสมมุติถึงจิตที่เบาบางจากความหลงไปตามลำดับขั้น จนถึงพุทธะ

มันไม่มีสองมาตราฐานในพุทธศาสนา เป้าหมายของการปฏิบัติทางพุทธศาสนาย่อมมีอยู่ทีเดียว คือ ความบริสุทธิ์หลุดพ้นอย่างสมบูรณ์
เพราะหากยังไม่สมบูรณ์ ก็ย่อมต้องดำเนินต่อไป